μα η ζωή λεχώνα ελπίδες γέννησε

Η αυλαία ανοίγει και το ποτάμι τώρα πίσω δεν γυρνά. Η πρώτη θολή ματιά για μια καινούργια ζωή και το μόνο γνώριμο οι φωνές δυο ατόμων όπως λένε οι σοφοί. Αυτά που γνωρίζεις να κάνεις μετρημένα στα δάχτυλα του ενός χεριού, να γελάς να κλαις να τρως και να πισωκροτείς... Μεγαλώνεις σιγά σιγά και καταλαβαίνεις ότι οι γνώσεις σου περιορίζονται μέσα στους τοίχους του σπιτιού σου αλλά δεν βαριέσαι υπάρχει χρόνος. Ξυπνάς ένα πρωί με ένα μολύβι στο χέρι, κοιτάς γεμάτος απορία τις πρώτες σου φιγούρες στο τετράδιο, ακούς τις πρώτες συμβουλές και μπερδεύεσαι "Μάθε παιδί μου γράμματα να προκόψεις" και "Αν σου κάτσει..." συμπληρώνω. Μαζί με όλα αυτά βρίσκεσαι και σε ένα κύκλο, για κάποιο λόγο αυτοί που τον ενώνουν είναι ξένοι προς εσένα αλλά εσυ περνάς καλά μαζί τους, η επιλογή θα έρθει αργότερα. Έφηβος τώρα πια, οι ορμόνες σου δεν αφήνουν περιθώρια για λογικές σκέψεις. Το κορίτσι που κάποτε πείραζες και μάλωνες μαζί του αρχίζεις να το βλέπεις διαφορετικά, οι φίλοι θα μείνουν λίγοι αλλά σημαντικοί. Η θηλεία όμως στο λαιμό στενεύει, η απόφαση που θα καθορίσει σε μεγάλο μέρος την ζωή σου έρχεται πολύ νωρίς. Ακόμα και αν γνωρίζεις τον δρόμο που θα πάρεις συχνά οδηγείσαι σε λάθος προορισμό. 18 χρονών είσαι... εδώ στους μεγαλύτερους βλέπεις τις λάθος αποφάσεις και αναρωτιέσαι εγώ θα πάρω την σωστή; Δεν βαριέσαι λες νέος είμαι... Αυτή φορά ξυπνάς σε δικό σου σπίτι, μπορεί με παρέα μπορεί και όχι. Όμως κάτι είναι διαφορετικό, ο ήλιος δύει. 6 το απόγευμα τι ήθελες να κάνει; Ενστικτωδώς οδηγείσαι στην κουζίνα, παρακαλάς το κουτί να έχει μέσα καφέ σκόνη, πρωινό το ονομάζεις. Το μυαλό σου γεμίζει με έννοιες καινούριες, αναρωτιέσαι πόσες απο αυτές θα σου χρειαστούν, το μόνο που έυχεσαι είναι να σου μείνει η λογική σειρά των γεγονότων που πρέπει να ακολουθήσεις για να λες ότι κάτι έμαθες και ότι θα πληρωθείς κάποια στιγμή για αυτό. Καθηγητές προσπαθούν να σε πείσουν για την σημασία της επιλογής σου, θα σε ψάχνουν σου λένε όταν θα βγεις από εδώ. Συμφωνώ αλλά στο 1% των ακαδημαϊκών πολιτών και το πιο πιθανό όχι στους δικούς τους μαθητές, υπάρχουν και ρεαλιστές που δεν χρησιμοποιούν πομπώδεις χαρακτηρισμούς. Αυτήν την φορά βρίσκεσαι στην αγορά, αλλά το προϊόν είναι δυσεύρετο. Εργασία το ονομάζουν δουλεία το προφέρεις. Αναγκάζεσαι με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο να γίνεις κακός για να επιβιώσεις, ο θάνατος σου η ζωή μου όπως πολύ σωστά έχει λεχθεί. Υποχρεώνεσαι σε χαρακτήρες που ποτέ δεν θα διάλεγες να σταθείς δίπλα τους, μόνο και μόνο για να έχεις τα βασικά. Η ψυχολογία σου τώρα πια σε χαμηλό επίπεδο, δεν κρατάς την τύχη σου στα χέρια σου. Είσαι ευχαριστημένος και με τα λίγα αλλά ούτε και αυτά προσφέρονται. Συγχαρητήρια για την εκπομπή του Κ.Κούλογλου, δεν μάθαμε καινούρια στοιχεία για την παρούσα κοινωνική κατάσταση, δεν ήταν αυτός ο στόχος. Όπως εύστοχα τόνισε είναι ένα σήμα κινδύνου για το μέλλον της χώρας μας. Αυτό που έμεινε στα δικά μου μάτια είναι η ελπίδα του καθενός, αποτυπωμένη με διάφορους τρόπους, η στάση τους απέναντι στην ζωή. Τα πράματα θα φτιάξουν κάποια στιγμή, θα έρθουν καλύτερες μέρες. Είμαι σίγουρος ότι βρισκόταν στην σκέψη του καθενός. Άλλωστε η δικιά μας ελπίδα ποτέ δεν θα γίνει αντικείμενο στα χέρια άλλων και το μόνο σίγουρο είναι ότι κανείς δεν θα μπορέσει ποτέ να μας την στερήσει.

Υ.Γ 1 Παραθέτω σε βίντεο το τραγούδι "Τίποτα δεν πάει χαμένο" του Μάνου Λοϊζου. Οι στίχοι μιλάνε για την ζωή μετά τον πόλεμο. Παραμένει όμως πάντα επίκαιρο, όλοι παίρνουμε μέρος σιγά σιγά στο πόλεμο της επιβίωσης...

Υ.Γ 2 respect στον τυπά από την ολλανδία για το σχολιό του.
"Αν ο πτυχιούχος χημικός μηχανικός με μεταπτυχιακό που δουλεύει πακετάς σου φτιάξει μια μολότοφ κοκτεϊλ μεταπτυχιακού επιπέδου μην αναρωτηθείς πως οδηγήθηκε κτλ κτλ".