Η αυλαία ανοίγει και το ποτάμι τώρα πίσω δεν γυρνά. Η πρώτη θολή ματιά για μια καινούργια ζωή και το μόνο γνώριμο οι φωνές δυο ατόμων όπως λένε οι σοφοί. Αυτά που γνωρίζεις να κάνεις μετρημένα στα δάχτυλα του ενός χεριού, να γελάς να κλαις να τρως και να πισωκροτείς... Μεγαλώνεις σιγά σιγά και καταλαβαίνεις ότι οι γνώσεις σου περιορίζονται μέσα στους τοίχους του σπιτιού σου αλλά δεν βαριέσαι υπάρχει χρόνος. Ξυπνάς ένα πρωί με ένα μολύβι στο χέρι, κοιτάς γεμάτος απορία τις πρώτες σου φιγούρες στο τετράδιο, ακούς τις πρώτες συμβουλές και μπερδεύεσαι "Μάθε παιδί μου γράμματα να προκόψεις" και "Αν σου κάτσει..." συμπληρώνω. Μαζί με όλα αυτά βρίσκεσαι και σε ένα κύκλο, για κάποιο λόγο αυτοί που τον ενώνουν είναι ξένοι προς εσένα αλλά εσυ περνάς καλά μαζί τους, η επιλογή θα έρθει αργότερα. Έφηβος τώρα πια, οι ορμόνες σου δεν αφήνουν περιθώρια για λογικές σκέψεις. Το κορίτσι που κάποτε πείραζες και μάλωνες μαζί του αρχίζεις να το βλέπεις διαφορετικά, οι φίλοι θα μείνουν λίγοι αλλά σημαντικοί. Η θηλεία όμως στο λαιμό στενεύει, η απόφαση που θα καθορίσει σε μεγάλο μέρος την ζωή σου έρχεται πολύ νωρίς. Ακόμα και αν γνωρίζεις τον δρόμο που θα πάρεις συχνά οδηγείσαι σε λάθος προορισμό. 18 χρονών είσαι... εδώ στους μεγαλύτερους βλέπεις τις λάθος αποφάσεις και αναρωτιέσαι εγώ θα πάρω την σωστή; Δεν βαριέσαι λες νέος είμαι... Αυτή φορά ξυπνάς σε δικό σου σπίτι, μπορεί με παρέα μπορεί και όχι. Όμως κάτι είναι διαφορετικό, ο ήλιος δύει. 6 το απόγευμα τι ήθελες να κάνει; Ενστικτωδώς οδηγείσαι στην κουζίνα, παρακαλάς το κουτί να έχει μέσα καφέ σκόνη, πρωινό το ονομάζεις. Το μυαλό σου γεμίζει με έννοιες καινούριες, αναρωτιέσαι πόσες απο αυτές θα σου χρειαστούν, το μόνο που έυχεσαι είναι να σου μείνει η λογική σειρά των γεγονότων που πρέπει να ακολουθήσεις για να λες ότι κάτι έμαθες και ότι θα πληρωθείς κάποια στιγμή για αυτό. Καθηγητές προσπαθούν να σε πείσουν για την σημασία της επιλογής σου, θα σε ψάχνουν σου λένε όταν θα βγεις από εδώ. Συμφωνώ αλλά στο 1% των ακαδημαϊκών πολιτών και το πιο πιθανό όχι στους δικούς τους μαθητές, υπάρχουν και ρεαλιστές που δεν χρησιμοποιούν πομπώδεις χαρακτηρισμούς. Αυτήν την φορά βρίσκεσαι στην αγορά, αλλά το προϊόν είναι δυσεύρετο. Εργασία το ονομάζουν δουλεία το προφέρεις. Αναγκάζεσαι με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο να γίνεις κακός για να επιβιώσεις, ο θάνατος σου η ζωή μου όπως πολύ σωστά έχει λεχθεί. Υποχρεώνεσαι σε χαρακτήρες που ποτέ δεν θα διάλεγες να σταθείς δίπλα τους, μόνο και μόνο για να έχεις τα βασικά. Η ψυχολογία σου τώρα πια σε χαμηλό επίπεδο, δεν κρατάς την τύχη σου στα χέρια σου. Είσαι ευχαριστημένος και με τα λίγα αλλά ούτε και αυτά προσφέρονται. Συγχαρητήρια για την εκπομπή του Κ.Κούλογλου, δεν μάθαμε καινούρια στοιχεία για την παρούσα κοινωνική κατάσταση, δεν ήταν αυτός ο στόχος. Όπως εύστοχα τόνισε είναι ένα σήμα κινδύνου για το μέλλον της χώρας μας. Αυτό που έμεινε στα δικά μου μάτια είναι η ελπίδα του καθενός, αποτυπωμένη με διάφορους τρόπους, η στάση τους απέναντι στην ζωή. Τα πράματα θα φτιάξουν κάποια στιγμή, θα έρθουν καλύτερες μέρες. Είμαι σίγουρος ότι βρισκόταν στην σκέψη του καθενός. Άλλωστε η δικιά μας ελπίδα ποτέ δεν θα γίνει αντικείμενο στα χέρια άλλων και το μόνο σίγουρο είναι ότι κανείς δεν θα μπορέσει ποτέ να μας την στερήσει.
Υ.Γ 1 Παραθέτω σε βίντεο το τραγούδι "Τίποτα δεν πάει χαμένο" του Μάνου Λοϊζου. Οι στίχοι μιλάνε για την ζωή μετά τον πόλεμο. Παραμένει όμως πάντα επίκαιρο, όλοι παίρνουμε μέρος σιγά σιγά στο πόλεμο της επιβίωσης...
Υ.Γ 2 respect στον τυπά από την ολλανδία για το σχολιό του.
"Αν ο πτυχιούχος χημικός μηχανικός με μεταπτυχιακό που δουλεύει πακετάς σου φτιάξει μια μολότοφ κοκτεϊλ μεταπτυχιακού επιπέδου μην αναρωτηθείς πως οδηγήθηκε κτλ κτλ".
Το σκηνικό έχει ήδη στηθεί με κάθε προσοχή στην λεπτομέρεια, ο υπουργός οικονομικών καθισμένος στον καναπέ του ξενοδοχείου που χρησιμοποιήθηκε για την ανάγκη της συνέντευξης ( το ξενοδοχείο ανήκει σε φίλο εφοπλιστή του υπουργού με την επιγραφή τοποθετημένη ακριβώς πίσω από τον ίδιο...) με στάση του σώματος ακριβώς έτσι ώστε συνειρμικά το μυαλό των τηλεθεατών να οδηγείται σε σκέψεις ανθρώπων που δουλεύουν απο το πρωί μέχρι το βράδυ. Το βίντεο ξεκινάει, ένα γρήγορο πλάνο στην είσοδο του σπιτιού του υπουργού καθώς αποχωρεί από το σπίτι πριν ακόμα χαράξει για την "δουλεία" και μετά στο υπουργείο. Με γοργό βήμα κατευθύνεται προς το γραφείο του χαιρετώντας του υπαλλήλους έναν έναν δείχνοντας το φιλικό του πρόσωπο στους τηλεθεατές, έναν πιο προσωπικό χαιρετισμό στην γραμματέα του, συμβασιούχος με την άνοδο του κόμματος στην εξουσία αλλά με προοπτικές μονιμοποίησης λόγω της εξαιρετικής της απόδοσης στο ρόλο τηλεφωνήτριας. Η κάμερα τοποθετημένη σε πλάγια θέση από το γραφείο του υπουργού δείχνει τον ίδιο εν ώρα εργασίας με λυμένη την γραβάτα να πολεμάει τα συμφέροντα και να έρχεται σε σύγκρουση με το κατεστημένο, δυναμώνοντας τον ήχο στην τηλεόραση τον ακούμε να δίνει εντολή να αυξηθούν οι οικονομικές παροχές στις ασθενέστερες ομάδες. Λίγα πλάνα ακόμα από τα συμβούλια μαζί με τους διευθυντές των τμημάτων ( πρόσφατα προσληφθείς και αυτοί μετά από χρόνια στην βιοπάλη ) και το πλάνο ανοίγει σιγά σιγά δείχνοντας το υπουργό με σφιγμένα τα χείλη και κουνώντας το κεφάλι ελαφρά πάνω κάτω να συμμερίζεται τον καθημερινό του αγώνα. Ο λόγος στον δημοσιογράφο και η πρώτη ερώτηση μας δίνει κατευθείαν αυτό που όλοι θέλαμε να μάθουμε. "Κύριε υπουργέ μου πόσο δύσκολο είναι για έναν άνθρωπο να είναι υπουργός οικονομικών στην σημερινή εποχή;" απάντηση "Χαίρομαι που ρωτάτε ευθέως και θα σας απαντήσω, εξαιρετικά δύσκολη πρέπει να ομολογήσω, παρόλο που ήταν επιλογή μου και δεν μετανιώνω, οι σημερινές απαιτήσεις
διαρκώς αυξάνονται προς το πρόσωπο μου αλλά είμαι έτοιμος μέσα από διαρκή και έντονη εργασία να βοηθήσω έτσι ώστε το κοινωνικό σύνολο να απολαμβάνει οφέλη τα οποία συναντώνται μέσα σε μία εύρωστη οικονομία". "Κύριε υπουργέ θα ήθελα να μου αναφέρεται
αυτά που έχετε πετύχει στο χρονικό διάστημα της θητείας σας" απάντηση "Ευχαριστώ για
την ευκαιρία που δίνει η ερώτηση σας, θα σας πω ευθύς αμέσως ότι η αύξηση του ελάχιστου μισθού αλλά και οι μείωση των εισφορών προς το κράτος των ασθενέστερων ομάδων του κοινωνικού συνόλου είναι ένα μικρό μέρος του έργου του οποίου έχει εκτελεστεί". Μετά από ερωτήσεις που διαφωτίζουν την υπάρχουσα κατάσταση στα οικονομικά στοιχεία της χώρας και με συνεχή επίθεση αναφορών στους προβληματισμούς των πολιτών η συζήτηση κλείνει με ένα εγκάρδιο χαιρετισμό του δημοσιογράφου προς τον υπουργό. Επιστρέφοντας μόνος πια μπροστά στην κάμερα ο δημοσιογράφος τονίζει τα θετικά στοιχεία της συνέντευξης και μας αφήνει με το αίσθημα της αισιοδοξίας δείχνοντας πλάνα από το σπίτι του υπουργού, που μετά από κάθε κουραστική ημέρα γυρνάει στην οικογένεια του έτοιμος για ανταλλάξει χαμόγελα πάνω από το γεμάτο τραπέζι έτοιμο για το βραδινό δείπνο. Το σκηνικό αυτό θα ήταν ειδυλλιακό για την κρατική τηλεόραση και στην θέση του δημοσιογράφου θα μπορούσε να ήταν ο κύριος Κούλογλου ενώ στην θέση του υπουργού ο κύριος Αλογοσκούφης. Ευτυχώς όμως που στην δημοσιογραφική του πορεία δεν ήταν ποτέ μαριονέτα κανενός κόμματος ο κύριος Κούλογλου. Αυτή την φορά όμως τέθηκε ενάντια στην δημοσιογραφική ακεραιότητα και ελευθερία λόγου την οποία προβάλει μέσω της κυβέρνησης ο κύριος Ρουσόπουλος και τέθηκε εκτός της ΕΡΤ. Οι δικές μας ερωτήσεις δεν θα έχουν απάντηση και το σκηνικό που διαμορφώνεται μόνο ειδυλλιακό δεν μπορεί να χαρακτηριστεί.
Υ.Γ Την τελευταία φορά που το κεφάλι μου ξύθηκε, ρώτησα να μάθω ποιος είναι ο κατώτατος μισθός και πήρα απάντηση "πεντακόσια εβδομηντα πέντε γιούρο", το έγραψα έτσι για να φαίνονται πολλά, μπορεί να μου πει κανείς πόσα αργύρια είναι τώρα ο μισθός πείνας;;;
Χαιρετώ και καλωσορίζω τον ομοϊδεάτη στην χαζομάρα και φίλο μου Χαράλαμπο στο κόσμο των ψηφιακών αναρτήσεων ( αριστερή έκφραση εθνικιστή νεοέλληνα υπέρμαχου της καθαρεύουσας... λέμε τώρα). Για όποιον έτυχε από λάθος του ιστού να βρεθεί στο blog μου τους τελευταίους μήνες έχω να πω ότι αρθρογραφώ πλέον σαν πολίτης, ο σπαστός καφές του καψιμί έχει αντικατασταθεί με το γυάλινο ποτήρι των καφετεριών συνοδευόμενο από πανέμορφες παρουσίες σε διπλανά τραπέζια πάντα (αετό πετάμε). Τεσπά, η αλήθεια είναι μια, ζήλεψα από τον φίλο μου τον Χαράλαμπο που έχει και αυτός το δικό του blog πια, είναι και πιο ωραίο από το δικό μου, και συνδυασμό με την συνεχόμενη παρουσία του desa (συγκάτοικος Χαράλαμπος) εδω και 2 χρόνια στον χώρο των blog, του homo-sapiens που με παρότρυνε στην δημιουργία του δικού μου ιστολογίου, πληκτρολογώ αυτή την στιγμή προσπαθώντας να φτάσω τις 120 λέξεις που ζητούσε η έκθεση στο lower (δήθεν humor). Άντε να δούμε αν το ηλιέλαιο είχε τις βαλβολίνες που χρειαζόμασταν για κινήσουμε τον νου. Θα προσπαθήσω να ανεβάσω φωτογραφίες, πρέπει να προβάλω την μούρη μου, ατςςςςςςς.
Το παιδί αρθρογραφώ και κυριολεκτώ στο ασπρόμαυρο φόντο είναι ο επί 4,5 χρόνια συγκάτοικος μου ο desa (ψευδώνυμο Χαράλαμπος). Το παλικάρι με χρωματισμό γλώσσας σε απόχρωση της μπλούζας και επί χρόνια συγκάτοικος στην χαζομάρα είναι ο just Μπάμπης (ψευδώνυμο Χαράλαμπος και αυτός). Τώρα τον τυπά που υπάρχει και στις δύο φωτογραφίες ακόμα προσπαθώ να τον προσδιορίσω...
Μετά απο καιρό αποφάσισα να ξαναγράψω γιατί η ανάρτηση του desally ''ΕΧΩ ΝΕΑ ΕΧΩ ΝΕΑ!!!!!'', συγκατοικού μου στην καβάλα με χαροποίησε ιδιαίτερα γιατί όταν ένα μεγάλο πρόβλημα ενός φίλου λύνεται έστω και προσωρινά σε κάνει να νοιώθεις και ο ίδιος καλύτερα, βέβαια σε συνδυασμό με την φωτογραφία οι μνήμες μια ανέμελης εποχής όπου ο καθένας μας διαλέγει φίλους και συνδεέται με αυτους -για πάντα πιστεύω- η ανάγκη για την αποτύπωση των αισθημάτων σε γραπτό λόγο και σε κοινή θέα κρίνεται επιβεβλημένη. Το blog δεν αποτελεί πια άμεση επικοινωνία και ενασχόληση μια και η προσαρμογή στην καινούργια μονάδα έχει τελειώσει. Τώρα πια μιας και ο στρατός προσφέρεται για δημιουργία καινούργιων φίλων και έχοντας βρεί τα κατάλληλα άτομα, οι επισκέψεις στα internet cafe έχουν μειωθεί, οι καφέδες σε... πρέπει να φύγω θα το συνεχίσω μετά. Ήθελα να πώ για την σημασία των φίλων...
Υ.Γ Πρέπει να φαίνομαι αρκετά αδερφή με αυτον τον τίτλο στο blog.
Αλλά τι να κάνω ο καημένος ο φαντάρος που βρίσκομαι στην Ξάνθη, που είναι και γαμώ τις πόλεις, που το μυαλό μου τριγυρνάει στα σοκάκια της παλιάς πόλης και στα διαφορετικού στυλ (στά'ι'λ για τους... Λάζαρε σίγουρα κατάλαβες) μαγαζιά ανα γωνιά της Ξάνθης, είχε και γιορτές τοπικού χαρακτήρα για μια εβδομάδα, το δευτερο πιο μεγάλο event της πόλης μετα το καρναβάλι. Σε 7 ημέρες πρόλαβα να πάω σε συναυλία του Goran Bregovic, Φίλλιπου Πλιάτσικα, Βασίλη Καζούλη, να χάσω λόγω βροχής Ρασούλη και Παπάζογλου και να ποτίσει το δέρμα μου με την μυρωδία της τσίκνας, της αρχέγονης ελληνικής ψησταρο-ιστοριας ---- Θα το συνεχίσω άλλη φορά. Μέχρι και στο blog τσαπατσούλης είμαι, είχα πει θέλω να γράψω πολλά... (ναι καλά), ελπίζω να τα καταφέρω. Την επόμενη φορα θα είμαι πιο ενδιαφέρων, και αυτο είναι δέσμευση (οκ σταματάω...). Υποτίθεται οτι τώρα πρέπει να πατήσω "ΑΠΟΘΗΚΕΥΣΗ ΤΩΡΑ", και μετα ''Προβολή Ιστολογίου'' για να δω την παπαριά που έγραψα. Μα γιατί δεν μπορώ να σταματήσω να γράφω; είναι μήπως μια κρυφή δύναμη του blog; και το είχε πει το ram, μετα το blog δεν έχει stop. Και τώρα μια ερώτηση, καλύτερος άνθρωπος (λιγο γενικόλογο και ασαφής) είναι αυτός που γνωρίζει το σωστό και το λάθος σε μια κατάσταση αλλα επιλέγει να πράξει το λάθος λόγω εγωισμού πουχου Η αυτός που πράτει το λάθος γιατί ο χαρακτήρας σου τον κάνει να νομίζει οτι έπραξε το σωστό; Τείνω τώρα τελευταία στην πρώτη κατηγορία και θα ήθελα να μάθω αν η βλακεία μου είναι μεγαλύτερη απο τον βλάκα; Ελπίζω να καταλάβατε. 3 ( ) ( μιλάω σε εισαγώγικα) ( για αυτο το κείμενο) (μέχρι στιγμής) (δεν ξέρω ποτε θα σταματήσω να γράφω) (πρέπει να είναι σπαστικό) (εεε) (;;;). Αετό πετάω... Άντε γειά, Αντε γειά.
Χαιρετώ και εξηγούμαι
Σαν νεογέννητο μωρό που είδε για πρώτη φορα το φώς τούτου του κόσμου, νοιώθω αμήχανα κάνοντας τις πρώτες μου σκέψεις για το τι μπορώ να καταφέρω, να κερδίσω, να χάσω ή και να ανακαλύψω μέσα απο την εξωτερίκευση σκέψεων - - - - - - μπλα, μπλα,μπλα.
Μα τι μαλάκας που είμαι , κάθομαι εδώ και μισή ώρα μπροστά απο την οθόνη προσπαθώντας να γεμίσω το πρώτο μου κείμενο με ευκολοέπεπτες προτάσεις και όμορφες λέξεις για να λέω τι ωραία που γράφω στο blog μου. Πρώτο λάθος... πιστέψε με έχω κάνει πολλά απο αυτά. Για να εξηγούμαστε, αφορμή για την δημιουργία αυτού του blog είναι οτι είμαι μόνος μου σε ενα internet cafe στην Ξάνθη γιατί μόλις σήμερα παρουσιάστηκα στην μονάδα με δεύτερη μετάθεση και χωρίς να έχω γνωριστεί ακόμη με τα παιδιά βγήκα μόνος μου. Τα αίτια όμως... 'Οπως οι περισσότεροι που έχουν blog μαζί και εγώ ήρθε η ώρα να εκφράσω τις σκέψεις μου και να καταθέσω τις απόψεις μου σε ένα ευρύτερο πλήθος ανθρώπων που το πιο πιθανό είναι να μην συναντήσω ποτέ. Αυτό μάλλον δείχνει ότι έχω πολλά να πώ, ποιός θέλει να τα ακούσει είναι μάλλον το θέμα. Τελοσπάντων, ευχαριστώ το φίλο μου και συγκατοικό μου για 4.5 χρόνια Μπάμπη (desa) γιατί έχοντας πάνω-κάτω τα ίδια προβλήματα και ανησυχίες με εμένα με προέτρεψε για την δημιουργία αυτου του blog έχοντας κάνει το ίδιο εδώ και 3 μήνες. Μου είπε θα νοιώσω καλύτερα...
Time will tell my good friend xaralampos.
Υ.Γ Δεν πρέπει να φαίνομαι και ενδιαφέρων τύπος για πρώτο post θαρρώ.
Τεσπα, Τεσπα, Τεσπα, εις το επανειδην.
